آزمایش 2ME

آزمایش 2ME پس از مثبت شدن آزمایش رایت انجام می‌شود تا کلاس آنتی‌بادی را تشخیص داد. با این آزمایش، مولکول‌های IgM سرم از بین می‌روند ولی IgG و IgA نسبت به مواد احیاکننده در غلظتی که استفاده می‌شود، مقاوم است. مواد احیاکننده، پیوندهای دو سولفیدی (S-S-) را به‌صورت SH، بین زنجیره‌های سنگین و سبک ایمونوگلبولین باز می‌کند. مهم‌ترین کاربرد این آزمایش، تشخیص افتراقی بین بروسلوز فعال از غیرفعال در فردی که تظاهرات بالینی بیماری را ظاهراً دارد ولی کشت خون یا سایز نمونه‌ها، عاری از میکروب بروسلا و تیتر آزمایش رایت او نیز پائین است. به‌علاوه با انجام این آزمایش می‌توان تأثیر آنتی‌بیوتیک مناسب را در درمان بیماری تحت بررسی قرار داد.

برای انجام آزمایش 2ME از نمونه خون گرفته شده از ورید استفاده می گردد.

این آزمایش نیازی به ناشتایی و محدودیت رژیم غذایی ندارد.

آزمایش 2ME پس از مثبت شدن رایت انجام می‌شود تا کلاس آنتی‌بادی را تشخیص دهیم. در این تست ابتدا به‌وسیله ماده‌ای به نام 2- مرکاپتواتانول، پیوندهای دی سولفیدی موجود در ساختمان IgM و درنتیجه کل IgM های احتمالی موجود در سرم بیمار را تخریب می‌کنند. سپس با این سرم بدون IgM، آزمایش را همانند آزمایش رایت و با ایجاد غلظت‌های مختلف ادامه داده و در انتها آنتی‌ژن مخصوص 2ME را به همه لوله‌ها می‌افزایند. پس از 24 ساعت انکوباسیون در 37 درجه، آخرین لوله‌ای که در آن آگلوتیناسیون مشاهده شود به‌عنوان تیتر 2ME گزارش می‌شود.

مهم‌ترین کاربرد آزمایش 2ME

مهم‌ترین کاربرد این آزمایش، تشخیص افتراقی بین بروسلوز فعال از غیرفعال در فردی است که تظاهرات بالینی بیماری را دارد ولی کشت او منفی و تیتر رایت وی نیز پایین است. گفتیم در بروسلوز فعال IgG افزایش می‌یابد (هفته سوم بیماری تا قبل از درمان مناسب) و حتی از IgM نیز بیشتر می‌شود که در این شرایط 2ME مثبت می‌شود. ولی اگر درمان صورت پذیرد (بروسلوز غیرفعال شود) چون IgG از بین می رود، 2ME هم منفی خواهد شد. البته همان‌طور که در اول بحث گفته شد در اول بیماری هم که هنوز IgG تولید نشده، باوجود فعال بودن بیماری، 2ME منفی است.

آزمایش 2ME نوعی آزمایش آگلوتیناسیونی است که در حضور 2 – مرکاپتواتانول، صورت می‌گیرد. این ماده باعث غیرفعال شدن مولکول‌های IgM می‌شود و تأثیر خود را از طریق متلاشی کردن پیوندهای دی سولفیدی مولکول IgM اعمال می‌نماید و لذا پس از حذف IgM در صورت وجود IgG در واکنش، شرکت می‌کند و با این روش، موردسنجش قرار می‌گیرد.

همان‌طور که قبلاً نیز اشاره شد در تست آگلوتیناسیون رایت، هر دو ایمونوگلوبولین G و M شرکت می‌کنند و لذا به‌منظور مشخص کردن اجزاء شرکت‌کننده در این تست، می‌توان از آزمون 2ME استفاده نمود. به‌این‌ترتیب که اگر قبل از اضافه کردن 2ME عیار تست رایت، بالغ‌بر 80: 1 و بعد از افزودن 2ME کاهش‌یافته و به 10: 1 برسد به این معنی است که تقریباً تمامی ایمونوگلوبولین موجود در لوله‌آزمایش، از نوع IgM است ولی اگر بعد از اضافه کردن 2ME عیار 80: 1 کاهش نیابد، دلیل بر این است که تمامی ایمونوگلوبولین شرکت‌کننده در واکنش از نوع IgG است.

علل افزایش سطح آزمایش 2ME

عیار 160: 1 یا بیشتر در تست 2ME نمایانگر عفونت بدون علامت فعلی و در صورت وجود علائم بالینی، نشان‌دهنده عفونت فعال فعلی است ولی عیارهای 80: 1 و 40: 1 ندرتاً ممکن است نشان‌دهنده عفونت‌های مهم اخیر باشد و بالاخره در بیمارانی که پس از گذشت سه هفته هنوز 2ME آن‌ها بالغ‌بر 20: 1 یا کمتر باشد احتمال دخالت بروسلا به‌عنوان عامل مولد، بیماری تا حدود زیادی نفی می‌گردد.

این تفاسیر، ممکن است در مورد بیماران مبتلابه بروسلوز ناشی از گونه آبورتوس، صدق کند ولی در مبتلایان به بروسلوز ناشی از گونه ملیتنسیس به علت کثرت آنتی‌ژن M و کم بودن آنتی‌ژن A (برخلاف آبورتوس) و استفاده از آنتی‌ژن بروسلا آبورتوس در آزمایش‌های سرولوژیک، به نظر می‌رسد در صورت وجود علائم بالینی منطبق بر بروسلوز، عیارهای پایین‌تر نیز، باارزش باشد زیرا هیچ‌گاه نمی‌توان انتظار داشت با آنتی‌ژن بروسلا آبورتوس، عیار واقعی آنتی‌کرهای ضد بروسلا ملیتنسیس، سنجیده شود.

محدوده‌ی نرمال آزمایش 2ME:

در حالت طبیعی منفی است.

داروهای مداخله‌گر

چنانچه کمپلمان قبل از آزمایش غیرفعال گردد نتایج به شکل منفی کاذب مشاهده خواهد شد و همچنین سرم همولیز باعث نتایج مثبت کاذب می‌شود.