آزمایش آلدولاز Aldolase

آزمایش آلدولاز معمولاً در افراد با علائم آسیب عضلانی درخواست می‌شود. این علائم شامل:

• درد عضلانی
• ضعف عضلانی
• ادرار تیره (ممکن است ادرار به علت حضور میوگلوبین یا مواد دیگر آزاد شده از عضلات آسیب دیده، تیره شود.)

مانیتور کردن درمان در بیماران دیستروفی عضلانی دوشن

برای ارزیابی روند درمان افراد مبتلا به بیماری درماتومیوزیت (التهاب بافت هم‌بند) با مصرف داروهای استروئیدی از تست‌های آلدولاز و کراتین کیناز استفاده می‌شود.

برای افتراق بین بیماری‌های نوروژنیک و عضلانی از آزمایش آلدولاز استفاده می‌شود. به این صورت که در بیماری‌های عصبی مانند میاستنی گراویس و مالتیپل اسکلروزیس مقدار این آنزیم افزایش نمی‌یابد.

آنزیم کراتین کیناز با غلظت بالا در قلب و ماهیچه‌های اسکلتی و با غلظت پایین در بافت مغز یافت می‌شود. به علت نقش این آنزیم در کاتابولیسم طبیعی بافت، مقدار بالاتر از حد نرمال این آنزیم نشان‌دهنده تروما به بافت حاوی کراتین کیناز است. این تست برای آسیب‌های قلبی و ماهیچه‌ای نسبت به آلدولاز اختصاصی‌تر است زیرا سطح آن در دیگر ارگان‌های بدن ناچیز است.

برای انجام آزمایش آلدولاز از نمونه خون گرفته شده از ورید استفاده می گردد.

 برای انجام آزمایش آلدولاز یک ناشتایی کوتاه مدت معمولاً موجب می‌شود تا نتایج دقیق‌تری حاصل گردد. مصرف داروهای کورتیکوتروپین، دیکلوفناک، ایتراکونازول، لوواستاتین، نیاسین و … قبل از انجام آزمایش باعث افزایش کاذب آلدولاز نمونه خون می‌شود. مصرف داروی پروبوکل قبل از انجام آزمایش باعث کاهش کاذب آلدولاز نمونه خون می‌شود.

آلدولاز آنزیمی می‌باشد که در گلیکولیز گلوکز استفاده می‌شود. همانند AST و CPK ، آلدولاز نیز در بیشتر بافت‌های بدن حضور دارد. این آنزیم مفید ترن آزمایش برای شناسایی آسیب یا تخریب عضلانی یا هپاتوسلولار است. در مبتلایان به دیستروفی عضلانی، درماتومیوزیت و پلی میوزیت سطوح آلدولاز سرم بسیار بالا می‌باشد. همچنین سطوح این آنزیم در بیماران مبتلا به ترومای عضلانی، گانگرن و بیماری‌های عفونی عضلانی (مانند تریشینوز) افزایش می‌یابد. با این آزمایش می‌توان ضعف ناشی از بیماری‌های نورولوژیک را از ضعف عضلانی جدا نمود. همچنین در بیماران مبتلا به اختلالات عضلانی اولیه مقادیر بالای آلدولاز مشاهده می‌شود.

بهترین روش‌های انجام آزمایش آلدولاز کدام اند؟

روش‌های متعددی برای اندازه‌گیری آلدولاز وجود دارد و رایج‌ترین آن‌ها شامل RIA و UV آنزیمی است. در روش UV آنزیمی میزان آنزیم آلدولاز توتال اندازه‌گیری می‌شود و میزان ایزوآنزیم‌های مختلف تشخیص داده نمی‌شود. در روش RIA ایزوآنزیم‌های مختلف مغز، کبد و ماهیچه‌های اسکلتی اندازه‌گیری می‌شود. این روش در آزمایشگاه‌های تشخیص پزشکی گسترش نیافته است.

در شرایط زیر مقدار این آنزیم افزایش می‌یابد:

• دیستروفی عضلانی دوشن
• درماتومیوزیت
• پلی میوزیت
• تریشینوزیس
• هپاتیت
• بیماری‌های کبدی شایع
• انفارکتوس قلبی
• پانکراتیت هموراژیک
• گانگرون
• در بیماری‌های هپاتیت ویروسی حاد، آلدولاز موازی با تست ALT افزایش می‌یابد.
• در افراد جوان مبتلا به بیماری سرخک، افزایش آلدولاز و کراتین کیناز مشاهده می‌شود.

در شرایط زیر مقدار این آنزیم کاهش می‌یابد:

• بدخیمی‌های پوستی (در صورت درمان آنزیم به مقدار اولیه برمی‌گردد)
• زمانی که ماهیچه در بیماری‌هایی نظیر دیستروفی عضلانی دوشن، حجم خود را از دست می‌دهد.