آزمایش PTT

هنگامی که خونریزی غیرقابل توضیح دارید، لخته شدن خون نامناسب یا سقط مکرر دارید از آزمایش PTT استفاده می‌شود. گاهی اوقات هنگامی که تحت درمان ضد انعقادی هپارین هستید، و گاهی قبل از یک عمل جراحی برنامه ریزی شده از این آزمایش استفاده می‌گردد.

یک نمونه خون که توسط سوزن از ورید بازو گرفته شده است.

هیچ آمادگی خاصی برای انجام آزمایش PTT مورد نیاز نیست؛ با این حال، یک وعده غذایی پرچرب قبل از خونریزی ممکن است در آزمایش اختلال ایجاد کند و باید از آن اجتناب شود.

آزمایش  PTT کمک می‌کند تا پزشکان توانایی بدن برای لخته شدن خون را ارزیابی کنند. هر بار جایی از بدن خونریزی کند یک سری از واکنش‌های شناخته شده به عنوان (آبشار انعقادی) برای روند انعقادی بدن برای جلوگیری از ریزش خون استفاده می‌شوند.

آزمایش PTT بر حسب زمان (ثانیه) گزارش می‌شود. در واقع این آزمایش مدت زمان لازم برای انعقاد را اندازه گیری می‌کند. ارگان‌های داخلی بدن همیشه تحت کشش هستند و گاهی ممکن است در دیوارة این بافت‌ها خونریزی‌های کوچکی رخ دهد. سیستم انعقادی بدن با استفاده از فاکتورهایی مانع از خونریزی‌ها می‌شود. در برخی افراد یک یا چند فاکتور دچار اختلال می‌باشد؛ بنابراین زمان خونریزی‌ها به طول می‌کشد و انجام آن سخت می‌شود. خونریزی‌های داخلی بدن ممکن است باعث مرگ نیز شود.

علائمی که ممکن است دکتر شما بی‌درنگ این آزمایش را درخواست کند عبارت‌اند از:

• خونریزی مکرر و سنگین بینی
• دوره‌های قاعدگی سنگین یا طولانی مدت
• وجود خون در ادرار
• مفاصل متورم و دردناک (ناشی از خونریزی به داخل فضاهای مفصلی)
• کبود شدن آسان

دلایل افزایش زمان آزمایش PTT

• سیروز
• هپاتیت
• نقص ویتامین k
• مسمومیت با سالیسیلات
• انسداد مجرای صفراوی
• مصرف کومارین
• انعقاد داخل عروقی منتشر
• انتقال خون زیاد
• کمبود ارثی فاکتور انعقادی

محدودة نرمال آزمایش PTT

• در افراد بدون درمان با داروهای ضد انعقاد:

۱۲.۵_۱۱ ثانیه

• در افراد با درمان ضد انعقادی کامل:

۲_۱.۵ برابر مقدار کنترل

• مقادیر بحرانی:

بیش از ۲۰ ثانیه

داروهای مداخله گر در آزمایش PTT

داروهایی که ممکن است سبب سطوح افزایش یافته زمان پروترومبین شوند، شامل آلوپورینول آمینوسالیسیلیک اسید، باربیتورات‌ها، آنتی‌بیوتیک‌های بتالاکتام، سفالوسپورین‌ها، کلرپرومازین، اسایمتیدین، کلوفیبرات، کولستیول، اتیل الکل، گلوکاگون، هپارین، متیل دوپا، نئومایسین، آنتی کواگولان‌های خوراکی، پروپیل تیواوراسیل، کینیدین، کینین، سالیسیلات‌ها و سولفونامیدها می‌باشند.

داروهایی که ممکن است باعث سطوح کاهش یافته زمان پروترومبین شوند، شامل استروئیدهای آنابولیک، باربیتورات‌ها، کلرال هیدرات، دیژیتالها، دیفن هیدرامین، استروژن‌ها، گریزئوفولوین ضد بارداری‌های خوراکی و ویتامین K می‌باشند.