آزمایش ADH

هنگامی که سطح سدیم خون کم باشد یا تشنگی مداوم در فرد وجود داشته باشد و همچنین در مواردی مثل تکرر ادرار و کم آبی این آزمایش باید انجام شود.

برای انجام آزمایش ADH از نمونه خون گرفته شده از ورید استفاده می گردد.

هیچ آمادگی خاصی برای آزمایش ADH مورد نیاز نیست. با این حال، هنگامی که آزمایش ADH به عنوان بخشی از آزمایش تحریک ADH محرومیت از آب یا آزمایش سرکوب ADH در حال بارگیری آب انجام می شود، با پزشک متخصص خود صحبت کنید.

هورمون آنتی دیورتیک (ADH) که به آن آرژنین وازوپرسین (AVP) نیز گفته می شود، هورمونی است که با کنترل میزان آبی که کلیه ها مجدداً جذب بدن می شوند، به تنظیم تعادل آب در بدن کمک می کند. آزمایش ADH میزان این هورمون را در خون اندازه گیری می کند.

ADH توسط هیپوتالاموس در مغز تولید می شود و در غده هیپوفیز خلفی در پایه مغز ذخیره می شود. ADH به طور معمول توسط هیپوفیز در پاسخ به سنسورهایی که افزایش اسمولالیته خون (تعداد ذرات محلول در خون) یا کاهش حجم خون را تشخیص می دهند، آزاد می شود. کلیه ها با صرفه جویی در آب و تولید ادرار با غلظت بیشتر به ADH پاسخ می دهند. آب موجود خون را رقیق کرده، اسمولالیته آن را کاهش می دهد و حجم و فشار خون را افزایش می دهد. اگر این برای بازگرداندن تعادل آب کافی نباشد، تشنگی نیز تحریک می شود تا فرد مبتلا آب بیشتری بنوشد.

موارد تاثیر گذار بر مقدار ADH

انواع مختلفی از اختلالات، شرایط و داروها وجود دارد که می تواند بر میزان ADH آزاد شده و یا پاسخ کلیه ها به آن تأثیر بگذارد. کمبود و مقادیر زیاد ADH می تواند علائم و عوارضی ایجاد کند که در موارد نادر ممکن است تهدید کننده زندگی باشد.

اگر در آزمایش ADH نتیجه بسیار کم باشد یا کلیه ها به ADH پاسخ ندهند، آب زیادی از طریق کلیه از بین می رود، ادرار تولید شده رقیق تر شده و خون متمرکز می شود. این امر می تواند باعث تشنگی بیش از حد، تکرر ادرار، کم آبی بدن و – در صورت عدم نوشیدن آب کافی برای جایگزینی آنچه از دست رفته است – افزایش سدیم خون است.

اگر در آزمایش ADH نتایج بالا وجود داشته باشد، آب بدن حفظ می شود، حجم خون افزایش می یابد و ممکن است فرد دچار حالت تهوع، سردرد، بی حالی و سدیم خون کم شود.

از آزمایش ADH به طور گسترده ای برای تشخیص این شرایط استفاده نمی شود. غالباً، تشخیص براساس سابقه پزشکی و سایر آزمایشات آزمایشگاهی، مانند اسمولالیته ادرار و خون و الکترولیت ها انجام می شود. کمبود ADH، دیابت بی مزه نیز نامیده می شود، به دلیل کمبود ADH یا عدم توانایی کلیه در پاسخ دادن به ADH ایجاد می شود.

• دیابت بی مزه مرکزی

دیابت بی مزه مرکزی با عدم تولید ADH توسط هیپوتالاموس یا ترشح از هیپوفیز همراه است و ممکن است به دلایل مختلفی از جمله نقص ژنتیکی ارثی ، ضربه به سر، تومور مغزی یا به دلیل عفونت ایجاد کننده انسفالیت یا مننژیت باشد.

• دیابت بی مزه نفروژنیک

دیابت بی مزه نفروژنیک از کلیه نشات می گیرد و با عدم پاسخ به ADH همراه است و باعث عدم توانایی در تمرکز ادرار می شود. ممکن است به دلیل انواع بیماری های کلیوی به ارث برسد یا ایجاد شود.

هر دو نوع دیابت بی مزه منجر به ایجاد مقدار زیادی ادرار رقیق شده توسط کلیه ها می شود.

سندروم SIADH

ADH بالا در “سندرم هورمون ضد دیورتیک نامناسب” (SIADH) دیده می شود که ADH در مقادیر نامنظم ترشح شود. SIADH به دلیل تولید نامناسب بیش از حد ADH ایجاد می شود، در نتیجه باعث احتباس آب، سدیم خون کم و کاهش قابلیت اسمولالیزاسیون خون می شود.

    افزایش تولید به دلیل پاسخ طبیعی به بالا بودن اسمولالیته خون یا حجم خون کم نیست.

    SIADH ممکن است به دلیل تعداد زیادی از بیماری ها و شرایطی باشد که یا تولید و ترشح بیش از حد ADH را تحریک می کند و یا از سرکوب آن جلوگیری می کند.

    SIADH همچنین ممکن است در سرطان هایی تولید شود که ADH یا مواد شبه ADH مستقل از هیپوتالاموس و غده هیپوفیز تولید می کنند.

صرف نظر از علت و منبع، آزمایش ADH بالا باعث کم شدن سدیم و اسمولالیته خون می شود زیرا آب حفظ می شود و حجم خون افزایش می یابد.