آزمایش Anti TPO

آزمایش Anti TPO ممکن است هنگامی انجام شود که فردی دارای TSH غیرطبیعی و یا نتایج آزمایش T4 آزاد یا علائم و نشانه‌های سطح پایین یا زیاد هورمون‌های تیروئید یا وجود گواتر باشد، به‌خصوص اگر علت آن بیماری خود ایمنی باشد.

سطح پایین هورمون‌های تیروئید (کم‌کاری تیروئید) می‌تواند علائمی مانند:

• افزایش وزن
• خستگی
• پوست خشک
• ریزش مو
• عدم تحمل سرما
• یبوست

سطح بالای هورمون تیروئید (پرکاری تیروئید) می‌تواند علائمی مانند:

• تعریق
• ضربان قلب سریع
• اضطراب
• لرزش
• خستگی
• مشکل خوابیدن
• کاهش ناگهانی وزن
• چشمان برآمده

برای انجام آزمایش Anti TPO از نمونه خون گرفته شده از ورید استفاده می گردد.

هیچ آمادگی خاصی برای آزمایش Anti TPO مورد نیاز نیست.

اتو آنتی‌بادی‌های تیروئید آنتی‌بادی‌هایی هستند که وقتی سیستم ایمنی بدن به‌اشتباه اجزای غده تیروئید یا پروتئین‌های تیروئید را هدف قرار می‌دهد، ایجاد می‌شود که منجر به التهاب مزمن تیروئید (تیروئیدیت)، آسیب بافتی و یا اختلال در عملکرد تیروئید می‌شود. آزمایش Anti TPO وجود آنتی‌بادی‌های خاص تیروئید را در خون تشخیص داده و اندازه‌گیری می‌کند. تیروئید یک غده کوچک و پروانه‌ای شکل است که به‌صورت صاف در برابر لوله تنفس گلو قرار دارد.

هورمون‌های اصلی تولیدشده توسط آن، تیروکسین (T4) و تری یدوتیرونین (T3)، برای کمک به تنظیم میزان استفاده بدن از انرژی (متابولیسم) بسیار حیاتی هستند. بدن از یک سیستم بازخورد استفاده می‌کند که در آن هورمون تحریک‌کننده تیروئید (TSH) تیروئید را تحریک می‌کند تا در صورت لزوم T4 و T3 تولید کند. این سیستم به حفظ مقدار نسبتاً پایدار هورمون‌های تیروئید در خون کمک می‌کند. وقتی آنتی‌بادی‌های تیروئید با این روند تداخل می‌کنند، می‌توانند منجر به بیماری‌های مزمن و اختلالات خود ایمنی مرتبط با کم‌کاری تیروئید یا پرکاری تیروئید مانند بیماری گریوز یا تیروئیدیت هاشیموتو شوند.

آزمایش Anti TPO چگونه استفاده می‌شود؟

آزمایش Anti TPO یا دیگر آزمایش‌های آنتی‌بادی‌های تیروئید، در درجه اول برای كمك به تشخیص بیماری خود ایمنی تیروئید و تشخیص آن از سایر اشكال اختلال تیروئید انجام می‌شود.

آنتی‌بادی‌های تیروئید هنگامی ایجاد می‌شوند که سیستم ایمنی بدن افراد به‌اشتباه اجزای غده تیروئید یا پروتئین‌های تیروئید را هدف قرار داده و منجر به التهاب مزمن تیروئید (تیروئیدیت)، آسیب بافتی و یا اختلال در عملکرد تیروئید شود. یک یا چند آزمایش زیر ممکن است برای کمک به تشخیص و یا نظارت بر اختلال تیروئید خود ایمنی انجام شود:

آزمایش Anti TPO یا آنتی‌بادی تیروئید پراکسیداز (TPO) – رایج‌ترین آزمایش برای بیماری خود ایمنی تیروئید است. این آزمایش در بیماری گریوز یا تیروئیدیت هاشیموتو قابل‌تشخیص است. آنتی‌بادی تیروگلوبولین (TGAb) – این آنتی‌بادی تیروگلوبولین، نوع ذخیره کننده هورمون‌های تیروئید را هدف قرار می‌دهد. آنتی‌بادی‌های گیرنده هورمون تحریک‌کننده تیروئید (TSHRAb) – شامل دو نوع آنتی‌بادی است که به پروتئین‌های تیروئید که TSH به‌طورمعمول به آن‌ها متصل می‌شود (گیرنده‌های TSH) متصل می‌شوند:

1. ایمونوگلوبولین تحریک‌کننده تیروئید (TSI) به گیرنده‌ها متصل شده و باعث تولید هورمون‌های تیروئید می‌شود و منجر به پرکاری تیروئید می‌شود.
2. ایمونوگلوبولین مهاری اتصال تیروئید (TBII) از اتصال TSH به گیرنده‌ها جلوگیری می‌کند، تولید هورمون‌های تیروئید را مسدود کرده و منجر به کم‌کاری تیروئید می‌شود. TBII به‌طورمعمول آزمایش نمی‌شود، اما TSI اغلب برای کمک به تشخیص بیماری گریوز استفاده می‌شود.

این آزمایش‌ها ممکن است برای کمک به بررسی علت بزرگ شدن تیروئید (گواتر) یا سایر علائم و نشانه‌های مرتبط با سطح پایین یا زیاد هورمون تیروئید انجام شود.

هنگامی‌که سایر نتایج آزمایش تیروئید مانند T3 کامل یا آزاد، T4 آزاد یا TSH نشان‌دهنده اختلال عملکرد تیروئید باشد، آزمایش ممکن است به‌عنوان یک تست پیگیری انجام شود.

همچنین ممکن است یک یا چند آزمایش آنتی‌بادی تیروئید برای تعیین اینکه آیا یک فرد مبتلا به بیماری خود ایمنی در معرض خطر ابتلا به اختلال عملکرد تیروئید است، تجویز شود. این تست ممکن است با اختلالات مانند لوپوس اریتماتوی سیستمیک، آرتریت روماتوئید یا کم‌خونی پرنیشیو رخ دهد. فردی که تحت درمان سرطان تیروئید است ممکن است تحت آزمایش تیروگلوبولین قرار گیرد. در این حالت، آزمایش آنتی‌بادی تیروگلوبولین برای تعیین وجود آنتی‌بادی در خون فرد و احتمال تداخل در آزمایش اندازه‌گیری سطح تیروگلوبولین استفاده می‌شود.

نتیجه آزمایش Anti TPO چه مسائلی را نشان می‌دهد؟

نتایج آزمایش‌های منفی به این معنی است که آنتی‌بادی‌های تیروئید در زمان آزمایش در خون وجود ندارد و ممکن است نشان دهد که علائم به علتی غیر از موارد خود ایمن است. بااین‌حال، درصد مشخصی از افراد مبتلا به بیماری تیروئید خود ایمنی فاقد آنتی‌بادی هستند. اگر شک شود که ممکن است آنتی‌بادی‌ها به‌مرورزمان ایجاد شوند، همان‌طور که ممکن است در برخی از اختلالات خود ایمنی اتفاق بیفتد، آزمایش Anti TPO مجدد ممکن است در تاریخ بعدی انجام شود. سطح خفیف و متوسط آنتی‌بادی‌های تیروئید ممکن است در انواع اختلالات تیروئید و خود ایمنی مانند سرطان تیروئید، دیابت نوع 1، آرتریت روماتوئید، کم‌خونی مخرب و بیماری‌های عروقی کلاژن خود ایمنی دیده شود.

غلظت قابل‌توجهی افزایش‌یافته از آزمایش Anti TPO اغلب بیماری‌های خود ایمنی تیروئید مانند تیروئیدیت هاشیموتو و بیماری گریوز را نشان می‌دهد. به‌طورکلی، وجود آنتی‌بادی‌های تیروئید وجود اختلال تیروئید خود ایمنی را نشان می‌دهد و هرچه سطح بالاتر باشد، احتمال آن بیشتر است. سطح آنتی‌بادی که با گذشت زمان افزایش می‌یابد ممکن است از سطح پایدار قابل‌توجه باشد زیرا ممکن است نشان‌دهنده افزایش فعالیت بیماری خود ایمنی باشد. همه این آنتی‌بادی‌ها، اگر در یک زن باردار وجود داشته باشد، می‌توانند خطر کم‌کاری تیروئید یا پرکاری تیروئید در نوزاد در حال رشد یا نوزاد تازه متولدشده را افزایش دهند.